سیب! فریب!

همیشه هم قافیه بوده اند

"سیب"و"فریب"

حتی زمانی که هیچ کس

شعری نگفته بود

وحال

که هیچ کس شعری نمی گوید

ما

-همه باهم-

میگوییم"سیب"

ودوربین های عکاسی را

فریب میدهیم

تا پنهان کنیم

آن اندوه موروثی را

ثبت این لبخند مصنوعی را!

روبروی دوربین عکاسی

میخندیم پراز شوق

دردلمان اندوه شعله می کشد

لبخندمصنوعی میزنیم

وباز هم پدید آید یک عکس...